تعریف مناسبی از فرآیند تحقیق در دانشگاه و صنعت وجود ندارد

محمد آل احمدی در گفتگو با خبرنگار معاونت علمی و آموزشی ایرنا وی در خصوص قراردادها و کارفرمایان برای اعضای هیات علمی در این دانشگاه خاطرنشان کرد: تعداد کارفرمایی که در دانشگاه داریم; ی،ی پروژه های صنعتی متغیر هستند. اما معمولا تعداد کارفرمایان در پروژه های ما بین 100 تا 150 نفر در بازه های زم، مختلف از صنایع مختلف کشور متغیر است.

وی در توضیح بیشتر گفت: از صنایع مختلف کارفرما داریم اما صنایع نفت، گاز و پتروشیمی بیشتر است. صنایع فولاد، معدن، خودروسازی و البته صنایع دفاعی نیز سهم قابل توجهی دارند. در سایر حوزه ها نیز شرکت های دانش بنیان خصوصی وجود دارند که پروژه های کوچک را با دانشگاه شناسایی و اجرا می کنند. صنایع دریایی و هوانوردی نیز با اعضای هیات علمی قرارداد دارند.

یکی از اعضای هیات علمی دانشکده مهندسی نفت همچنین درباره تعداد اعضای هیات علمی این دانشگاه که با صنایع قرارداد دارند، خاطرنشان کرد: دانشگاه صنعتی امیرکبیر در مجموع 500 هیات علمی دارد و به طور میانگین در سال گذشته حدود 100 نفر در ارتباط بوده اند. این تعداد در اوایل دهه 1990 حدود 10 درصد بوده و امروزه به 20 درصد رسیده است. البته این به این م،ی نیست که بقیه اساتید با صنعت همکاری نمی کنند، بلکه به این م،است که استاد ممکن است چند سال پیش با صنعت برنامه داشته باشد و امسال نداشته باشد، اما به طور متوسط. و در هر بازه زم، تقریباً 20 درصد اساتید با صنعت همکاری دارند.

آل احمدی در خصوص رویه های این مدیریت برای بهبود ارتباط با صنعت گفت: با توجه به اینکه تعیین قرارداد و رسیدن به برنامه نهایی با صنایع، مراحل قانونی و فنی طول، است و گاهی ممکن است استاد نتواند روی آنها کار کنید صنعت دیگری پس از پایان پروژه، اجازه دهید این فرآیند را به روش های مختلف تسهیل کنیم.

وی ادامه داد: در مورد اساتیدی که هنوز سن کمتری دارند و ارتباطشان با صنعت زیاد نیست، کار کردیم تا فرصت های مطالعاتی صنعتی را مطرح کنیم تا ارتباط دو طرفه برقرار شود تا اساتید جوان بتوانند در قالب مطالعه صنعتی با صنایع ارتباط بیشتری برقرار کنند. فرصت ها

آل احمدی درباره کاهش استقبال از فرصت تحصیل صنعتی در بین اساتید جوان نیز گفت: فرصت تحصیل صنعتی از سال 2018 اجباری شد و یکی از مولفه های تغییر وضعیت از قراردادی به آزمایشی رسمی و رسمی است. از یک آزمایش رسمی تا یک آزمایش نهایی فرصتی برای مطالعه رسمی صنعتی یا برای داشتن یک برنامه ارتباطی با صنعت خود. البته در دوران کرونا این قو،ن به درستی اجرا نمی شد اما در سال های اخیر روند بهره برداری از این فرصت مطالعاتی رو به افزایش بوده است. در مجموع در سال های 1401 و 1402 حدود 20 نفر و ا،ر اساتید جوان احتمالاً از این فرصت استفاده ،د. زیرا اساتید جوان باید این فرصت مطالعاتی را در طول پنج سال قراردادی برای تغییر وضعیت خود صرف کنند.

البته گاهی صنعت از این فرصت استفاده می کند، ی،ی یک پروژه صنعتی سنگین را در قالب فرصت مطالعاتی با مبلغی بسیار کمتر، شاید یک دهم مبلغ اولیه، به استاد اختصاص می دهد و استاد باید موفق شود. در این پروژه به زور و این یک مشکل در حوزه ارتباطات ما است.

دو مشکل عمده بین دانشگاه ها و صنایع مربوط می شود

همانطور که در مورد مهمترین مشکل در ارتباط با صنایع اشاره شد: ما دو مشکل اساسی داریم. تعریف درستی از فرآیند تحقیق نه در دانشگاه و نه در صنعت وجود ندارد. اساس دانشگاه ابتدا آموزش علم و سپس گسترش مرزهای دانش، افزایش ظرفیت تحقیق و توسعه فناوری‌ها در سطح آماده‌سازی فناوری‌های پایین‌تر (TRL) در سطح مثلاً سطح فناوری 3 یا 4 است. پس از این فناوری باید به موسسات تحقیقاتی و در سطح شرکت های تولید مثل و دانشگاه های پیشرو واگذار شود.

آل احمدی ادامه داد: اما اغلب نیازهای صنعت در سطح آمادگی 8 یا 9 است و در حال حاضر نیاز به فناوری پیشرفته و کاملاً آماده ای دارد که بتواند آن را تصاحب کند و از آن استفاده کند و بنابراین تعریف درستی از تحقیقات برای آن وجود ندارد. این صنعت

وی تاکید کرد: از سوی دیگر سال ها است که بین دانشگاه و صنعت فاصله زیادی وجود دارد و این به این دلیل است که دانشگاه بیشتر کار تئوری و صنعت فقط کار عملی انجام می دهد و به همین دلیل هماهنگی بین این دو بخش در واقع زمان زیادی می برد و باید از هر دو طرف با آنها برخورد شود.

احمدی بیان کرد: بنابراین برای پر ، این شکاف باید صنعت انتظارات خود از دانشگاه را اصلاح کند چرا که نمی توان یک محصول کاملا آماده از دانشگاه به دست آورد و دانشگاه باید قدم به قدم به فناوری برسد. و ارائه آن به صنعت، و دانشگاه ها باید تغییر کند تفکر او مستقیما از صنعت است و مسائل را خیلی تئوریک نمی بیند. گاهی اوقات یک استاد کالج می گوید بالا،ه باید کار آزمایشگاهی انجام دهم یا یک مدل شبیه سازی کامپیوتری ارائه کنم که ممکن است مشکل صنعتی را حل نکند.

به ،وان مثال وی گفت: اگر رابطه دانشگاه و صنعت را بررسی کنیم، می بینیم که در دهه 80 بسیاری از شرکت ها از جمله شرکت های نفتی پروژه های بسیاری را که در آرشیو باقی مانده به ،وان طرح تعریف ،د. زیرا این طرح مشخص و مرحله ای و با هدف دستیابی به فناوری تجاری نبود. بلکه به این شکل به دانشگاه واگذار شد و دانشگاه تا حدودی آن را پیش برد و بعد از آن فکری به حال پیگیری نشد. در واقع نه برنامه ریزی از سوی صنعت و نه برنامه ریزی از سوی دانشگاه صورت گرفت.

یکی از اعضای هیئت علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر گفت: یکی از راه حل های رفع این مشکل، ایجاد پژوهشکده در دانشگاه صنعتی امیرکبیر است. برای اینکه اساتیدی که ارتباط بهتری با صنایع دارند در پژوهشکده ها فعال باشند و تا حد امکان از زیر بار مسئولیت تدریس دوری کنند، حداقل بار مسئولیت آموزشی و اداری را داشته باشند و بتوانند توان خود را در پژوهشکده ها متمرکز کنند. همچنین در پژوهشکده ها نه تنها از ظرفیت اساتید، بلکه از ظرفیت پژوهشگران مستقل و دانشجویان فوق دکتری به ،وان همکار برای افزایش ظرفیت پژوهشگاه ها استفاده کنیم.

وی ادامه داد: پژوهشکده ها در واقع برای گسترش شبکه علمی دانشگاه تلاش می کنند و موسسات واسطه ای نیز هستند که به دنبال ایجاد مراکز تحقیقاتی و پژوهشگاه های مش، با صنعت هستیم. ما می‌خواهیم این برنامه‌ریزی را در چند ماه اخیر با اصلاح، بازآرایی و تغییر ساختار آیین‌نامه‌های پژوهشگاه‌ها اجرا کنیم و معتقدم این راه‌حل اساسی است. البته همیشه نمی توان گفت که راه حل نهایی وجود دارد و آن راه حل است، اما شکاف بین صنعت و دانشگاه را می توان از طریق پژوهشکده های مش، دانشگاه و صنعت پر کرد.